Vildi ég væri Pamela í Dallas

   sungu Dúkkulísunrar frá Egilsstöðum á sínum tíma. Lag og texti sem hitti í mark og að heyra þær flytja það í þættinum hjá Jóni Ólafssyni í kvöld var hreint frábært, ef eitthvað er þá eru stelpurnar betri! Jón Hilmar Kárason kom líka við í þættinum enda einn af bestu ef ekki besti gítarleikari landsins.

   Þátturinn hjá Jóni Ólafs í kvöld var helgaður tónlist frá  Austur- og Norðurlandi var alveg frábær. Hefði viljað sjá meira af kvartettinum frá Siglufirði sem gerði lagið Kveiktu ljós frægt á sínum tíma og við “stelpurnar” í öldungablakinu gerðum texta við lagið. Ég uppgvötaði eitt sem vakti mig til umhugsunar. Hin eina og sanna austfirska flámælska teygir sig til Húsavíkur. Jú, Skriðjöklar fluttu lag sitt um Aðalstein Júlíusson og sungu alltaf í viðlaginu; steine!

    Ég þekki vel Helge, Árne kaffe og fleira, en hef alltaf talið Þingeyinga tala íslenskuna best allra. En ég hef svo sem haldið því fram í rituðu máli að við austfirðingar hefðum átt að halda okkur við flámælskuna. Við hefðum þá okkar sérkenni. Í stað þess að rífast um hver sé höfuðstaður Austurlands, hvar næstu jarðgöng eigi að koma, hvar fjórðungssjúkrahúsið eigi að vera staðsett og fleira og fleira. Þá gætum við sameinast um að tala flámælsku. Til að auka hróður okkar gætum við bætt við þágufallssýki.

   "Ef mig langar rosalega mikið þá langar mér." Sagði meistari Megas sem fékk Íslenskuverðlaunin fyrir nokkrum árum.