Verksmiðjustelpurnar

Ég vann einu sinni á Álafossi. Það var undanfari þess að við vinkonurnar fórum á vertíð til Eyja. Ævintýraþráin leiddi okkur á veg og við tókum hverjum degi fagnandi, nýir staðir, nýtt fólk já og ný ævintýri.

Við komum að Álafossi með rútu sem stoppaði á planinu ofan við íbúðaskálann. Framundan var á eða lækur og tvö reisuleg steinsteypt hús hinu megin við lækinn, annað grátt og hitt hvítt. Það var enginn til að taka á móti okkur, nýju starfsstúlkunum, sem ætlaðu að fara að vinna í verksmiðjunni á staðnum, við hvað vissum við ekki.

Við vorum ekki með mikinn farangur og áttum auðvelt með að koma okkur að skálanum ekki nokkur lifandi hræða var sjáanleg. Loks bar þar að ungan fjallmyndarlegan mann sem forvitnaðist um hvað við værum að gera og að því loknu vísaði hann okkur til herbergis í lágreistu byggingunni. Herbergið okkar var það fjórða frá hægri þegar inn var komið. Tveir dívanar af mjóstu gerð voru sitt hvoru megin í herbergingu og fataskápur í horninu bak við hurðina. Kassi frá Ölgerðinni Agli Skallagrímssyni stóð á milli dívananna, þjónaði auðsjáanlega sem náttborð.

Það var áliðið dags og farið að rökkva. Ekkert ljós var í herberginu, engin ljósapera í ljósastæðinu. Við komum okkur fyrir og fórum svo að leita að einhverjum sem hefði með ljósperur að gera. Við römbuðum á mötuneytið og spurðumst fyrir, jú konan þar átti ljósaperu og með hana héldum við til herbergis á ný. Ég skrúfaði peruna í, ekkert ljós. Ég hristi peruna, ekkert glamur, peran var sennilega heil. Til að sannprófa það fór ég fram í ganginn og skrúfaði eina af þremur perum í löngum ganginum úr og setti okkar peru í. Það varð ljós.

Við leituðum uppi manninn sem hafði vísað okkur til herbergis, höfðum tekið eftir að á smíðasvuntunni sem hann hafði um sig miðjan voru tangir og ýmis smá verkfæri. Jú, sagði hann þegar við fundum hann, ég er rafvirki. Hann fór með okkur til herbergis og ég spurði á ég ekki að taka öryggið af? Nei, nei sagði hann, þetta er ekkert mál. Ég rafvirkjadóttirin varð hissa. Maðurinn stakk lítilli töng upp í perustæðið og þeyttist með það sama af náttborðinu okkar góða frá Ölgerðinni, sem hann hafði notað til að standa á. Hann kveinkaði sér og við vorum satt að segja ekki vissar um hvernig við áttu að taka þessu. Hann stóð loks upp og fór. Ég kem seinna sagði hann og gerði honnor.

Í mötuneytinu sögðum við farið okkar ekki sléttar og konan góðlega sem hafði látið okkur fá peruna sagði; æ, þið hafið hitt á hann Palla, hann er óttalegur kjáni og ekki eins og fólk er flest, en besta skinn. Þar höfðum við það, við höfðum vingast við að við héldum eina vitleysinginn á staðnum. En annað átti eftir að koma í ljós.

Við höfðum keypt okkur sælgæti áður en við fórum með rútunni og nú lögðum við það snyrtilega á “náttborðið” okkar. Komum okkur upp í rúm, mauluðum sælgætið og spurðum hvora aðra í hvað við hefðum komið okkur. Við gáum ekki lesið og fljótlega sagði ferðaþreytan til sín og svefnhöfgi sveif á. Ég var rétt í þann mund að svífa inn í draumalandið þegar Olla sagði hvassri röddu; láttu nammið mitt vera. Ég er ekki að taka nammið þitt svaraði ég og heyrði um leið skrjáfið í bréfinu utan um Döðlusúkkulaðið sem Olla hafði keypt sér. Þetta var hennar stykki því ég var búin með mitt. Ég stökk á fætur og Olla líka og saman mættumst við á þeim hálfa fermetra sem var á milli dívananna. Það var músa- eða rottugangur í herberginu.

Það fór ekki vel um okkur um nóttina á þessum sextíu sentímetrum sem dívaninn var og hvorug þorði að liggja upp við vegginn eða á kantinum sem sneri frá veggnum. Við kúrðum á miðjunni alveg eins og börn í móðurkviði eða eins og Litli og Stóri. Fyrsti sólarhringurinn okkar á Álafossi lofaði ekki góðu.

Athugasemdir

[Edda Agnarsdóttir, 25.3.2007 kl. 11:02]

Guð minn góður varð mér á orði  Það er ekki laust við að ég og ein samstarfskona mín hafi upplifað það sama með mýsnar eftir að við vorum lagstar til svefns í skátaskála í Borgafirði.

En sagan er skemmtileg.