Okkar keppendur Ol.

Ég er á þeirri skoðun og hef víst viðrar hana áður, að við eigum ekkert erindi á Ol. leikana að handboltalandsliðinu undanskildu. Nú verða auðvitað margir reiðir og hissa, en ég er einfaldlega að lýsa skoðun minni. Þó 10 einstaklingar eða svo, nái tilskyldu Ol. lágmarki hafa þeir ekki að örfáum undanteknum haft erindi sem erfiði. Mér er fullljóst að þeir sem ná tilskyldum lág-mörkum hafa haft mikið fyrir því og lagt sig fram af lífi og sál og ég dái þetta íþróttafólk. En af hverju fáum við endalaust að heyra setningar eins og “ég fann mig ekki” eða “ég náði mér ekki á strik” en aðalatriðið er að þessir keppendur virðast allir meiddi þegar á hólminn er komið. Er það ekki skylda Ol. nefndar ÍSÍ eða sérsambandanna að athuga hvort keppendur þeirra séu í lagi þegar þeir fara út og tilbúnir til að takast á við verkefnin? Þetta er ekki ókeypis. Það sem af er þessum leikum höfum við fengið vitneskju um slitin krossbönd, eymsli í baki, meiðsl í olnboga og eitthvað fleira fyrir utan setningarnar sem ég nefndi áðan.

Ég hef sagt áður og segi enn okkar vettvangur í íþróttakeppni eru Smáþjóðaleikarnir, þar erum við á meðal jafningja. Fólk frá löndum sem hafa innan við milljón íbúa. Svo eru líka til leikar sem heita Eyjaleikarnir. Þar vorum við áður á meðal þátttakenda, en uxum okkur svo yfir höfuð að við hættum í þeim félagsskap. Og hana nú!

Athugasemdir

[Kristín í París (IP-tala skráð) 16.8.2008 kl. 16:56]

Alveg er ég sammála þér. Af hverju þurfum við alltaf að láta eins og við séum svo stór?

[Hulda Elma Guðmundsdóttir (IP-tala skráð) 16.8.2008 kl. 17:01]

Af minnimáttarkennd mín kæra, af minnimáttarkennd. Góðar kveðjur til þín í borg elskandanna, takk fyrir innlitið. Elma